Rozdział IV

-Taylor je przywiózł - odpowiedział spokojniej.

Był widocznie rozluźniony. To dobrze. Byłam ciekawa kim był ten cały Taylor, który odwalał za niego robotę. Kiedy wsiadłam do samochodu, odpalił je i ruszył.

-O której kończysz jutro szkołę? - zapytał.

Spojrzałam na niego. Znowu przybrał bez emocjonalną maskę. Postanowiłam odpowiedzieć.

-O 15.00.

Uniósł na moment brwi.

-Przywiozę ci sukienkę i podwiozę do domu. Ubierzesz coś ładnego, a o 18.00 wezmę cię na kolację - powiedział bezceremonialnie.

-Co? - popatrzyłam na niego jak na idiotę.

-To co słyszysz. Mam kolację z szefem i kazał mi kogoś przyprowadzić - wzruszył ramionami.

-Odpada. O 15.30 mam prezentację drużyn - zaprotestowałam.

Zamyślił się na chwilę.

-W takim razie pójdę na nią z tobą, a później się zawiniemy - powiedział.

Cholera, ale się wkopałam.

-Co to za prezentacja? - zapytał po chwili.

-Hokejowa, naszego rocznika.

Akurat zatrzymał się pod moim domem.

-Grasz w hokeja? - zapytał obdarzając mnie zdziwionym spojrzeniem.

-Już nie - odpowiedziałam niechętnie.

-Więc po co to? - dopytywał się.

Westchnęłam.

-Będzie tam jakiś dziany koleś, który zostanie sponsorem o ile mnie tam zobaczy. Zauważył mnie ponad rok temu na lodzie i coś mu odbiło. Biorę udział w tym przedstawieniu tylko ze względu na trenera i chłopaków. Klubowi przyda się dodatkowa kasa - wytłumaczyłam.

-Czemu przestałaś grać? - zadał kolejne pytanie.

O nie, tylko nie to. Poczułam silną frustrację, złość i smutek na raz. Nie chciałam o tym rozmawiać.

-Bo tak - wysyczałam.

Zaśmiał się sztucznie.

-Okej, do jutra - powiedział, kiedy wysiadałam.

-Na razie - rzuciłam idąc w stronę domu.

Wiedziałam, że odprowadził mnie wzrokiem. Trzasłam drzwiami i zsunęłam buty z nóg. Chciałam iść do swojego pokoju, ale na drodze stanął mi brat. Widząc go moja złość przerodziła się we wściekłość.

-Czego chcesz? - wydarłam się.

-Od wczoraj twoja koleżanka to Versace? - zapytał jeżąc się.

Otworzyłam szerzej oczy. Myśląc o komizmie tego wszystkiego wybuchnęłam gromkim śmiechem. Nie spodobała mu się ta reakcja.

-Cóż nie poznałam jeszcze Donatalli i Allegry wbrew podejrzeniom Rosalie - powiedziałam naturalnie.

Jason milczał. Wiedziałam, że zastanawia się nad moimi słowami.

-A teraz wybacz, ale nie mam zamiaru wysłuchiwać twoich histerycznych gadek spowodowanych pieprzoną troską mojej przyjaciółki - wyrecytowałam. -Hej, Darlin! Tylko bez przekleństw - zawołała urażona mama.

Wyglądała na nas z progu salonu.

-Przepraszam - bąknęłam.

Pokiwała głową i uśmiechnęła się ciepło.

-Koniec z nocnymi schadzkami, masz dopiero 16 lat - dodała ostrzegawczo i zniknęła w salonie.

Skąd u niej nagle tyle asertywności? Zmarszczyłam czoło, nie podobało mi się to. Po chwili zorientowałam się w przyczynie tego postanowienia. Podniosłam swój zabójczy wzrok na Jasona. Uśmiechał się triumfalnie. Teraz kipiałam ze złości. Z całych sił pchnęłam go w tył i ruszyłam do swojego pokoju. Wzięłam długi prysznic i ubrałam piżamę. Do końca dnia nie schodziłam na dół. W między czasie tylko mama przyniosła mi obiad. Nadrobiłam lekturę i obowiązki szkolne. Wzięłam też telefon i napisałam Rosalie niezłą wiązankę wyrzutów. Dzwoniła do mnie i pisała, ale celowo nic z tym nie robiłam. Około 21.00 zasnęłam.